In deze uitdagende en bijzondere tijd zijn heel veel mensen over de hele wereld tegelijkertijd thuis. Ongeacht de tijdzone, het continent en cultuur. We zijn veel thuis met onze gezinnen. En of dat nou voor jou geldt of dat je in een vitaal beroep juist veel buitenshuis bent, er worden voor iedereen veel dingen afgezegd. Ik zie in deze omstandigheden een duidelijke uitnodiging om ook figuurlijk ‘thuis’ te zijn. Thuis bij onszelf, thuis in ons lijf en ons gemoed. We hebben meer tijd en ruimte dan we gewend zijn. Veel activiteiten liggen stil: uit eten, bioscoop, de sportschool of de sauna, al deze leuke dingen buiten de deur zitten er even niet in. Laten we de tijd die we hebben benutten om lekker bij onszelf te zijn. Laten we keuzes maken op basis van de ontdekkingen die we in deze periode doen.
Annuleringen: balen of beter?
Zelf ben ik na een aanvankelijke onrust, heerlijk geland in de lagere versnelling. Het is boeiend dat er ineens zo weinig appel meer op me wordt gedaan. Bijna geen mail, geen telefoontjes, geen trainingen uiteraard, geen bezoekjes afleggen en ook mijn wekelijkse dansavond gaat niet door. Daarbij heb ik een duidelijk onderscheid gevoeld in mijn eigen reacties op die afzeggingen: er zijn er waar ik van baalde en andere keren was ik (soms heimelijk) best blij. Herken je dat? Een annulering van een bijeenkomst waardoor je ineens meer rust krijgt. En vanwege meer dan alleen de tijd die vrij gespeeld wordt. Er glijdt iets van mijn schouders, er valt een spanning weg. Wat is dan mijn opluchting? Had ik wel goed afgekaderd wat ik wel en niet kon leveren? Was ik wel helder geweest over de randvoorwaarden waaronder? Was ik wel volledig open geweest over de samenwerking die tot stand is gekomen? En sommige dagen of weken waren ook simpelweg te vol gepropt.
Daarnaast zijn er de afzeggingen die echt zo stom zijn, ik voel precies waar ik me werkelijk op had verheugd, waar ik echt blij van word. Mooie kans dus, deze annuleringen om eens eerlijk naar mijn binnenwereld te kijken.
Kans voor de toekomst
Nu ik zicht begin te krijgen op de achtergrond van mijn eigen reacties, is het tijd voor stap 2. Als het leven straks weer zijn loop kan hebben zonder COVID-19, wat ga ik dan anders doen? Welke lessen heb ik geleerd? En dat gaat natuurlijk veel breder dan gecancelde afspraken. Blijf ik video-bellen met mijn ouders, reduceer ik drastisch het aantal overleggen, stap ik minder vaak in de auto, blijf ik vrijwilligerswerk voor de buurt doen, kies ik vaker voor een vakantie in eigen huis, blijf ik zoveel ansichtkaarten schrijven als nu, denk ik beter na voordat ik junk koop die ik een paar jaar later weer naar de kringloop breng, stop ik een paar maanden per jaar met kleiding kopen, pak ik vaker de sjoelbak op dinsdagavond, bak ik vaker een cake om uit te delen in de buurt, doe ik mee aan een spontane poëzie-ketting, stuur ik veel hilarische filmpjes door, blijf ik dagelijks met mijn dochter wandelen, enz. Het zijn allemaal mogelijkheden waarmee ik in feite ietsje meer mezelf kan zijn. Opties die ik nu pas ben gaan verkennen. Zo zie ik dat de huidige omstandigheden, bizar en onvoorzien als ze zijn, ons een kans bieden om tot nieuwe en soms fijnere keuzes te komen. Keuzes waarmee ik de minder belichte kanten van mezelf ben gaan invullen. Ik voel nu al dat mijn leven daar rijker van is geworden. Rustiger en rijker. Best een fijn vooruitzicht voor straks…